Bewoners

“Voor Elzenhagen woonde ik vlakbij het Scheepvaartmuseum, op de Kattenburgerstraat. Echt in een studentenhuis met ongeveer tien andere mensen. Aan het begin van mijn op-jezelf-wonen-avontuur woonde ik samen met Michiel ( ook van het Zelfbeheer) in een villa in Castricum die we verder helemaal voor onszelf hadden. Maar goed, dat studentenhuis waar ik voor Elzenhagen woonde, daar moest ik uit omdat ik niet meer studeerde. Drie weken heb ik toen bij een vriend gelogeerd en een tijdje bij mijn moeder en daarna kon ik hier terecht!”

“Toen we de sleutel kregen was ik heel blij. Elzenhagen is gewoon een leuk concept. Je hebt je eigen plekkie maar je hebt ook je buren heel dichtbij. Als er iets is dan kun je heel snel bij elkaar aankloppen. De kamer is ook chill. Op de Kattenburgerstraat had ik 12 vierkante meter en hier heb ik 25. Daar had ik alleen een wasbakje en moest je de gang op om naar de plee te gaan. Hier heb ik gewoon lekker mijn eigen douche en toilet. I love it, man... Een chill hoek bij het raam met mijn tv en mijn bed in de hoek. Ik heb uitzicht op een grasveld en dat vind ik ook echt fijn.”

“Samen met Anouk ben ik Hall Devolloper in Elzenhagen. Wij proberen het gangleven te stimuleren, wat in coronatijd niet makkelijk is. Maar als je het wat breder trekt, voor het hele Startblok, kom je weer op nieuwe ideeën. We zaten er bijvoorbeeld aan te denken om moestuintjes te beginnen Ik hou ook heel erg van kickboksen, dus ik wil ook kijken of we daar ook iets mee kunnen doen op het Startblok. Ik weet niet of in Amsterdam wil blijven wonen als ik hier weer weg moet. Misschien wel in Noord ofzo. Maar ik zit er ook aan te denken om terug te gaan naar Castricum. In de zomer kom ik daar vaak. Het is gewoon ideaal: het is een dorp maar je hebt er alles. Je hebt een bioscoop, een uitgaansstraat en ook het strand is vlakbij. Als je wilt kun je daar elke dag gaan zwemmen. Het lijkt wel of het daar altijd vakantie is.”
Foto: @kicksmeets

“Op mijn twintigste ben ik een tijdje dakloos geweest. Ik heb toen zeker een jaar bij verschillende daklozencentra moeten slapen. Met vijf man sliep ik in een kamer van twintig vierkante meter. Ik voelde me nooit veilig. Ik was daar een van de weinige jongeren. De volwassenen die er sliepen waren echt raar. Ze waren vies en ze stonken. Ze waren niet bezig met iets. Het was geen goede omgeving voor jonge mensen. Om tien uur s’ ochtend moest iedereen weer naar buiten. Ik voelde me erg aan mijn lot overgelaten. Eenzaam. De straten zijn gewoon hard.”

“Bodybuilding was voor mij een uitweg om effe niet aan mijn problemen te denken. Ik ben nooit iemand geweest die super destructief was maar mijn gevoel vrat me wel van binnen op. Eerst wilde ik gewoon afvallen. Toentertijd was ik echt dik. Ik wilde niet stoppen voordat ik een six pack had bereikt. Toen ik spieren begon te krijgen ontdekte ik dat ik er eigenlijk best wel goed in was. Daarvoor had ik nooit echt iets waar ik uitmuntend in was maar ik was wel écht goed in bodybuilding. Vanaf toen dacht; we gaan ervoor, we gaan knallen. Ook tijdens mijn dakloze periode ben ik er altijd mee doorgegaan. Ik ben er hard van geworden. Je kunt mij hier nu op straat gooien en dan red ik me wel. Ik heb mijn demonen aangekeken en nu komen ze niet meer terug.”

“Mijn kamer in Elzenhagen voelt voor mij als een vijf sterren hotel. Elke dag ben ik blij dat ik wakker word in mijn eigen bed. In mijn eigen schone huis. Dit is echt het volgende level. De eerste tien maanden dat ik hier woonde was het echt wennen. Iedere dag was ik bang dat iemand me kwam halen, dat iemand alles weer van me af zou pakken of dat het allemaal maar een droom was geweest. Dat ik gewoon weer wakker zou worden op de bank van mijn oom waar ik sliep voordat ik hier kwam. Zeker sinds de coronaperiode voelen de mensen met wie ik hier woon aan als familie. Iedereen let een beetje op elkaar. Het community-gevoel vind ik hier echt heel fijn.”

“Mijn huis is helemaal nieuw en dat is erg fijn. Ik ben de eerste bewoner van deze kamer dus alles is schoon. In Elzenhagen komen mensen samen van over de hele wereld. Het is een kans om mensen te ontmoeten die elkaar anders nooit waren tegengekomen.”

“Vanuit Eritrea ben ik de grens overgestoken naar Ethiopië waar ik vier jaar heb gewoond. Daarna ben ik met een groep mensen door de Sahara naar Libië gevlucht. Het duurde achtentwintig dagen om door de woestijn heen te komen. Overdag was het bloedheet en s ’avonds vreselijk koud. In de nacht bedekte ik mezelf met zand om warm te blijven. Vanuit Libië zijn we met een kleine boot de zee opgegaan. Er waren te veel mensen op de boot en iedereen was bang dat we zouden verdrinken. Gelukkig werden we na twee uur opgepikt door een reddingsboot van de UK. Zij zette ons aan land in Messina op het schiereiland Sicilië.”

“In Nederland vertelden ze me dat ik naar Ter Apel moest om me aan te melden voor asiel. Daar hoorde ik dat ik terug moest naar Italië omdat ik daar mijn vingerafdruk had gezet. Na 18 maanden vervalt je vingerafdruk en mag je asielaanvragen in een ander land, ik wilde graag in Nederland blijven dus ik wachtte. Bijna twee jaar verbleef ik illegaal bij vrienden in Utrecht. Na die tijd meldde ik me weer aan en begon het proces opnieuw. In totaal heb ik in vijf verschillende AZC’s gewoond. In november 2018 hoorde ik eindelijk het oordeel van de Nederlandse regering: ik mocht blijven. De COA vroeg me in welke stad ik wilde wonen. Ik koos voor Amsterdam omdat ik hier al naar school ging. Zo kwam ik hier terecht.”
“In de toekomst wil ik graag in Nederland blijven. Hier is het goed, er zijn hier veel mogelijkheden. Ik zou graag rondom Hilversum gaan wonen of in Weesp. Ik wil God graag blijven dienen door hem te prijzen met mijn muziek. Amen.”

“Op mijn achttiende ging mijn moeder bij haar vriend in IJmuiden wonen en mijn broer vertrok naar Japan. Opeens had ik het hele huis dus voor mezelf. Party time! Ik heb zéker geleefd als een achttienjarige. Dates, feestjes, dinertjes. Altijd mensen over de vloer.Ik woonde vlakbij het Westerpark, ook echt een van de béste plekken om te wonen in Amsterdam. Maar goed uiteindelijk kwam mijn broer en mijn moeder weer terug dus toen was het tijd voor mij om verder te gaan.”

“In Elzenhagen heb ik voor het eerst mijn eigen plek. Doordat ik hier ben gaan werken als projectmaker leerde ik steeds meer mensen kennen. Inmiddels voel ik me hier echt helemaal thuis. Ik woon in het eerste gebouw is dat hier werd neergezet. Hier woont de harde kern zeg maar. Op de balkons zijn we eigenlijk met z’n allen altijd wel een beetje aan het chillen.”

“Nu ben ik veel bezig met goed en gezond eten. Ik heb echt een passie voor voeding ontdekt. Die deel ik samen met mijn beste vriendin Deva. We koken vaak samen en bezoeken eettentjes en restaurants. Het begon met op te vallen dat best wel veel mensen mij om raad vragen als ze ergens heen willen. In Amsterdam heb je zóveel eetmogelijkheden dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Op ons Instagram Account kun je inspiratie opdoen voor als je lekker uit eten wilt!”

“Voor ik hier kwam wonen heb ik twee maanden door Zuidoost-Azië gebackpackt. Tijdens mijn reis heb ik heel veel leuke nieuwe mensen ontmoet. Met veel van hen heb ik nog steeds contact. In Japan heb ik mijn Australische vriend ontmoet. Ik kan het iedereen aanbevelen om daar een keer te gaan reizen. Puur omdat het zó vet is om dingen die je normaal alleen in documentaires of kent uit verhalen zelf met je eigen ogen te zien.”

´Voor Momo laat ik hier altijd het raam een beetje open zodat ze de wind kan voelen in haar snoet. Ze is niet echt een buitenkat. In mijn kamer slaapt ze zo’n beetje overal. De ene keer op de bank, de andere keer weer bij mij in bed. Iedere ochtend komt ze me kopjes geven dus dat is altijd gezellig wakker worden! Hier in Elzenhagen is het fijn dat je eigenlijk altijd, als je wilt, met mensen kunt chillen. Hier hoef je niet per sé met iemand af te spreken om iemand te zien. Ik heb hier nooit echt het gevoel dat ik alleen ben. Mijn nichtje komt ook wel eens bij me logeren. Ze vindt het hier heel interessant. Ze vroeg bijvoorbeeld waarom we hier zoveel regenboogvlaggen uit de ramen hebben hangen. Toen heb ik daarover verteld.”

“Vroeger heb ik hier in de buurt op school gezeten, op het Damstede Lyceum. In de zomer kwamen we dan hier in Elzenhagen om buiten te sporten. Toen waren dit allemaal nog sportvelden, dus het is wel heel leuk om te weten hoe het hier eerst uitzag. Vroeger had ik nooit kunnen bedenken dat ik later hier zou gaan wonen. Mijn moeder woont nog steeds in de buurt dus ik vind het wel heel prettig dat ik haar altijd makkelijk kan opzoeken. We komen elkaar ook heel vaak tegen in het winkelcentrum dus dat is ook wel grappig. Soms ga ik spontaan met haar mee naar huis of we spreken samen af bij de sportschool. In de toekomst zou ik graag in het buitenland willen wonen. Misschien Australië. Japan lijkt me ook wel heel vet. Ik droom nog steeds over dat land. In mijn dromen ga ik daar nog even heel lekker eten of snel wat mondkapjes inslaan.”

“Tijdens mijn studie kwam ik in aanraking met de Arabische literatuur. Heel veel mooie liefdespoëzie, maar vooral de moderne literatuur sprak me erg aan. Na drie jaar in Utrecht ben ik weer bij mijn ouders gaan wonen op de Nieuwendammerdijk, hier vlakbij. In mijn tussenjaar ben ik Arabisch gaan leren omdat ik nieuwsgierig was naar alle boeken die níet waren vertaald. Toen dacht ik; hoeveel mensen lopen er eigenlijk niet rond die me die verhalen zelf kunnen vertellen? Zo ben ik taalcoach geworden en ontmoette ik Yaser, een Syrische tandarts. In het cafeetje van de OBA oefenden we de gesprekken die je bij de tandarts voert. Daarna werd ik officieel taalcoach omdat ik merkte dat er heel veel mensen waren die moeite hadden met hun examens.”

“Met alle creatievelingen hier hebben we hier in Elzenhagen een kunstenaarscollectief opgezet: de Maureen Commissie. We gaan ons bezighouden met de visuele gezondheid op het Startblok. We gaan workshops organiseren en zelf op het terrein kunst maken. In Elzenhagen heb je de kans om geïnspireerd te raken door andere culturen. Ik geloof dat iedereen hier heel veel eigenheid heeft, weetje. Dat maakt dit project zo enorm bijzonder! Ik vind het heel interessant om de culturen van mijn buren te verenigen met mijn beeldtaal. In de beelden die ik maak wordt op deze manier de wederzijdse integratie zichtbaar.”

“Op dit moment vind ik dat er nog veel kan worden verbeterd aan het huidige inburgeringsonderwijs. Het lukt om de examens te halen maar daarna is het nog maar zeer de vraag of het allemaal blijft hangen. Er moet een budget komen voor de vrijwilligers of de lessen moeten beter. Het moet veel persoonlijker. Wat zijn iemands dromen en ambities? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat mensen hier weer waardig aan de slag kunnen gaan? Elzenhagen zie ik als een prototype voor de toekomst van Nederland. De mensen die hier nu wonen zijn de bouwstenen voor onze maatschappij van de toekomst.”

Voordat ze in Elzenhagen kwam wonen, logeerde Charlotte een tijd bij haar zus in Rotterdam. Daarvoor studeerde ze biomedische wetenschappen in Groningen. Momenteel is ze net begonnen bij GGD Amsterdam.

“Bij mijn zus heb ik het heel gezellig gehad. Zij had samen met haar vriend net een kindje gekregen dus ik was meteen ook een soort au pair. Ik heb een heel lief nichtje dus dat was geen probleem. Vanuit Rotterdam ging ik iedere dag op en neer met de trein naar de UvA voor mijn bachelor Engelse Taal & Cultuur. Daarnaast werkte ik in koekmakerij Van Stapele aan het Spui. Ik heb daar heel veel nieuwe mensen leren kennen. Tijdens het werken mocht je tussendoor ook een lekker koekje eten als je daar zin in had. Door de coronacrisis was er helaas geen werk meer voor me. Mijn bazin was echt heel lief, tijdens de eerste lockdown heeft ze ons allemaal doorbetaald maar nu was dat niet meer mogelijk. Onze klandizie bestaat voor het grootste deel uit toeristen en die komen voorlopig even niet meer.”

“In december hoorde ik dat in Elzenhagen mocht komen wonen. Het duurde nog wel even voordat ik daadwerkelijk kon gaan verhuizen. Nu vind ik het heerlijk om eindelijk weer een eigen ruimte te hebben. Ik ben ook heel blij met mijn gang. Een van mijn ganggenoten heeft een atelier op het NDSM. Daar gaan we binnenkort samen pottenbakken.”

“Toen ik corona kreeg ben ik een maand bij mijn vriend in Den Haag gaan wonen. We zijn niet heel ziek geweest. Geen koorts, niet hoesten, geen benauwdheid. Ik was vooral heel irritant verkouden. Nu ben ik weer helemaal beter en werk ik bij de GGD voor het bron-en contactonderzoek. Mij krijg je aan de telefoon als is vastgesteld dat je corona hebt. Omdat ik het zelf gehad heb, weet ik goed hoe ik mensen gerust moet stellen.”

“Ik vind het in Elzenhagen echt heel fijn. De locatie, Noord, mijn ganggenootjes. Ik voel me hier echt heel thuis. Het Noorderpark ligt op loopafstand. Hier kom ik bijna iedere week. Soms ga ik gewoon met mezelf bij Pompet koffie drinken en een boekje lezen. In de toekomst wil ik graag gaan samenwonen met mijn vriend. Misschien in Den Haag, waar hij vandaan komt. Voorlopig zit ik hier nog wel even goed!”

“Na mijn studie ben ik naar Zweden gegaan voor een master Conservation Sciene. Daarna heb ik vier maanden stagegelopen bij het Heritage museum in Hong Kong. Toen heb ik nog een tijdje gereisd. Toen ik weer terug naar Nederland verhuisde kende ik niemand in Amsterdam. Het was fijn om in Elzenhagen te gaan wonen omdat hier allemaal mensen met uiteenlopende achtergronden bij elkaar komen. Na al die tijd in andere landen moest ik ook weer opnieuw integreren in Nederland. Ik moest heel erg wennen aan hoe het hier allemaal gaat, bijvoorbeeld hoe direct Nederlanders zijn.”

“Na mijn reisperiode woonde ik weer bij mijn moeder en inmiddels was ik het echt zat om geen eigen plek te hebben. Het is raar hoe dat gevoel veranderd; in Hong Kong was ik nog tevreden met een superklein kamertje waar alleen een kruk en een hoogslaper inpaste. Waar ik toen naar verlangde was een kamer die groot genoeg was om een bank in te kunnen zetten zodat ik niet altijd alleen op mijn bank hoefde te chillen. In Elzenhagen had ik voor het eerst genoeg ruimte om een bank én een tweepersoonsbed! Een mijlpaal in mijn woonleven. Het zijn allemaal van die kleine stapjes op de weg naar volwassenheid die voor mij heel veel betekenen.”

“Toen ik hier net woonde voelde ik heel erg de druk om iedereen te leren kennen. Het is altijd een zoektocht om de balans te vinden met nieuwe mensen. Langzamerhand heeft iedereen op mijn gang zijn eigen weg gevonden. Inmiddels voel ik me in Elzenhagen helemaal thuis. Ik hoop dat dit soort projecten een toekomst hebben in Nederland omdat het echt een mooie kans is voor mensen om elkaar te ontmoeten.”

Alaa werd geboren in de Syrische stad Salamiyah. Vijf jaar geleden vluchtte hij naar Nederland. Inmiddels woont hij al anderhalf jaar in Startblok Elzenhagen.

“Voor veel Syriërs is het moeilijk om te begrijpen hoe vrij de mensen hier zijn. In het land waar ik vandaan kom, kun je niet openlijk praten over je gevoelens. Mij maakt het niets uit wie anderen mensen liefhebben. Het maakt mij niet uit of je van jongens houdt of van meisjes, of van allebei. Het is mijn zaak niet. Ikzelf ben hetero en dat is net zo gewoon als homo zijn of lesbienne. Het zijn dezelfde gevoelens. Gevoelens die ze niet kunnen controleren. Je wordt ermee geboren, net zoals ik geboren ben als hetero. Het is niet raar of slecht. Het is gewoon hoe het is. Sommige Syriërs zijn, net als ik heel open-minded. Dat heeft ook te maken waar je opgroeit. In de stad waar ik vandaan kom, kun je wél praten over je gevoelens. Als kind leerde ik om iedereen te accepteren. Daarom denk ik dat ik nu op deze manier kan denken.”

“Aan dit onderwerp wordt te weinig aandacht besteedt tijdens de inburgering. Men leert over vrijheid maar dit wordt verder niet gespecificeerd. Er worden geen voorbeelden of details gegeven over hoe die vrijheid er in de praktijk uit ziet. Het enige wat ik me bijvoorbeeld kan herinneren van mijn examen over dit onderwerp is de vraag: Wat doe je als je twee mannen ziet zoenen op straat? (A. de politie bellen B. Niets C. met ze gaan praten.)
Mensen van andere culturen moet echt les krijgen over de vrijheid die we hier hebben in Nederland. Anders begrijpen ze die niet. Ik had gelukkig een Nederlandse vriendin met wie ik over dit soort dingen heb gepraat. Dankzij haar heb ik geleerd over de vrijheid. Zij heeft me meegenomen naar de Canal Pride waarvan ik ook nooit eerder had gehoord. Het was een geweldig feest. Iedereen was gelukkig en blij. In Syrië zou dit nooit mogelijk zijn. ”

“Nederland heb ik leren kennen door het programma Ter Land, Ter Zee en in de Lucht, dat werd uitgezonden op de Syrische televisie. Nu ben ik enorm blij dat ik hier mag wonen. Het is mooi en de mensen zijn vriendelijk. Het liefst blijf ik hier mijn hele leven wonen.”